Hoe dan? Integreren, verduurzamen, sociaal ondernemen

Heb je behoefte aan een hartverwarmend schouwspel in deze donkere dagen voor kerst? Tip: stel je niet-westerse vrienden voor aan je ouders! Geloof me: Mijn westerse vrienden zijn beleefd en vriendelijk tegen mijn ouders, maar dat valt werkelijk in het niets bij het respect dat mijn niet-westerse vrienden mijn ouders betonen. Een goede Afghaanse vriend studeert in de buurt van mijn ouders in een aanverwant vakgebied van mijn vader. Dus wij moedigden hem aan eens kennis te gaan maken met mijn vader. Vol enthousiasme kwam hij terug: mijn ouders waren zulke goede mensen! Mijn vader had zulke goede adviezen! Mijn moeder was zo gastvrij! Een tijdje later zagen ze elkaar weer bij ons thuis. Mustafa's oosterse opvoeding kwam helemaal tevoorschijn toen hij mijn ouders begroette, en ik kon alleen maar glimmen van trots. Ook onze Syrische vrienden hebben mijn ouders in hun hart gesloten. Het geeft mij elke keer weer goede zin als ze vol belangstelling vragen hoe het met mijn ouders ga

Bomen en oceanen nemen CO2 op, dus voor een duurzame wereld is het belangrijk dat we genoeg bomen en genoeg (schone) oceanen hebben. Papier zorgt voor ontbossing en watervervuiling, plastic is van olie gemaakt en vervuilt onze oceanen. Minder papier en plastic gebruiken is dus een logische stap om te verduurzamen. Maar waar te beginnen? Bij bewustwording: Hoeveel plastic en papier gebruik ik eigenlijk? Ik bleek een grootverbruiker: qua papier ben ik dol op schriften, en boeken. Mijn bladmuziek is geprint op ‘gewoon’ printpapier (enkelzijdig, want dubbelzijdig is echt niet handig als je musiceert). Onze kinderen knutselen naar hartelust of spelen met plastic speelgoed. Een fotootje van mijn koelkast confronteerde me met de hoeveelheid plastic verpakkingen voor ons eten. Tenslotte betrapte ik mezelf erop extra plastic mee naar huis te nemen als ik spontaan langs de supermarkt ging op de terugweg van Davids school. Als onderdeel van mijn bewustwordingsproces besloot ik het plasti

Ze dropte onverwachts in een compleet nieuwe omgeving. Om haar heen was iedereen druk bezig zijn eigen plekje te veroveren. Geboeid keek ze toe: "Nee, dit is niet de perfecte match." "We zoeken eigenlijk iemand die wat meer zo is". Langzaam dwaalde ze door haar nieuwe omgeving, ze maakte af en toe een praatje en iedereen was vriendelijk voor haar. "Wat ben je bijzonder! Echt uniek, ja. Interessant!" Na een tijdje wilde ze wat voor haar omgeving gaan betekenen, je kon tenslotte niet altijd de toerist blijven uithangen. Ze sprak een kennis aan: "weet jij misschien een goede plek voor mij?" "Hmm, probeer het is daar in die hoek, daar zijn ze altijd op zoek naar types zoals jij." Vol goede moed liep ze naar de hoek die haar kennis had aangewezen. "Goedendag, ik ben Mo, ik wil graag wat nuttigs doen hier, en mijn kennis zei dat jullie altijd op zoek zijn naar types zoals ik." Een lange man nam haar van top tot teen op. &qu

Met onze groene energie, na-isolatie en zonnepanelen zijn Henry en ik al aardig bezig ons huis te verduurzamen. Maar we kunnen nog veel duurzamer gaan leven. Vanaf augustus 2018 stellen wij ons daarom elke maand een verduurzamingsdoel. In Augustus vergroenden we onze tuin. In september fietste Miriam. In oktober bepaalden we onze ecologische voetafdruk en bespaarden energie. In oktober werd het echt tijd voor een nieuwe wasmachine en droger. Onze oude machines waren erfstukken, die we kregen in 2007 en 2008. Beide machines waren dus tussen de 15 en 20 jaar oud en kregen behoorlijke ouderdomsklachten. Afgelopen zomer bezocht ik met David het Openluchtmuseum en ontdekten we hoe de was werd gedaan voor de uitvinding van de wasmachine. Geen wonder dat de eerste huismoeders zo verguld waren met hun machine. Ik zou ook niet zonder willen. Maar de huidige wasmachines en drogers zijn zoveel zuiniger dan onze oudjes, dat het duurzamer is ze te vervangen dan ze te laten repareren. We hebb

De nationale sinterklaasintocht is dit jaar op nog geen 20 minuten fietsen, met fietskar en kinderen, van mijn huis vandaan:  aan de Zaanse schans. Toen het bekend werd gemaakt werd ik overspoeld door enthousiaste whatsappjes van vrienden en familie. Ik zelf was minder blij, want Sinterklaas is inmiddels verworden tot een moreel dilemma van ongekende proporties en een veiligheidsissue. En dit allemaal vanwege de vormgeving van het hulpje van de sint: zwarte Piet. Ik was als kind groot fan van zwarte Piet. Hij was kinderlijker dan de sint en dus benaderbaarder. Mijn brieven gingen naar Piet, zijn kleren vond ik mooi, ik was ervan overtuigd dat Piet zwart was vanwege de schoorsteen en dacht niet na over zijn negroïde uiterlijk en grote oorbellen. Ik groeide dan ook op in een vrijwel blanke omgeving. Er zaten 2 negroïde kindjes in mijn basisschoolklas en 1 in mijn middelbare schoolklas. Over de slavenhandel had ik op 4 jarige leeftijd nog nooit gehoord. Er is geen reden waarom sin

Met onze groene energie, na-isolatie en zonnepanelen zijn Henry en ik al aardig bezig ons huis te verduurzamen. Maar we kunnen nog veel duurzamer gaan leven. Vanaf augustus 2018 stellen wij ons daarom elke maand een verduurzamingsdoel. In Augustus vergroenden we onze tuin. In september fietste Miriam. In oktober bepaalden we onze ecologische voetafdruk. Ooit gehoord van je ecologische voetafdruk? Dat is een maat om te meten hoeveel grondstoffen je nodig hebt om jouw levensstijl te kunnen volhouden. Het wordt gemeten in hectare, en gelet op de huidige wereldbevolking van ruim 7 miljard mensen, is er per persoon 1,8 hectare grond beschikbaar. Het is maar dat je het weet. Nederlanders gebruiken per persoon gemiddeld 6,2 hectare. Als iedereen zo zou leven als de gemiddelde Nederlander hadden we 3,4 aardbollen nodig. Oeps. Er bestaan verschillende voetafdrukscans, waarmee je je voetafdruk kan schatten. https://www.duurzaamheidinactie.nl is een redelijk nauwkeurige. Volgens d

Heel lang was de fiets mijn voornaamste middel van vervoer. Pas aan het eind van mijn studie haalde ik mijn rijbewijs. Mijn eigen auto kreeg ik pas door te trouwen met Henry twee jaar later. Die auto stond het grootste gedeelte van de tijd stil voor ons huis. Ik woonde zo dicht bij mijn werk dat ik er langer over deed met de auto dan met de fiets. Henry werkte achtereenvolgens in de binnenstad van Rotterdam en Utrecht: dat was beter te bereiken met de trein. De auto gebruikten we voor vakantie en tripjes naar onze ouders. Maar toen verhuisden we, en kwamen de kinderen. Vooral rond de geboorte van de tweede vorig jaar, werd ik zo’n moeder waar ik vroeger schande van sprak: ik bracht regelmatig mijn kind van en naar school met de auto. Ter verdediging: het is 15 minuten fietsen naar Davids school en er is geen goede busverbinding. Dus toen ik hoogzwanger was en in de eerste periode na de zwangerschap had ik niet echt een alternatief voor de auto. Maar dat is meteen het

Integratie = Nederlander worden? Op 4 oktober publiceerde  de Telegraaf  een interview met Dominic Boot over zijn frustraties met integratie. Hij schreef: “We willen toch toe naar e één land en één cultuur, waar we gezamenlijk voor mijn part het Wilhelmus zingen, waar we weten wie onze zeehelden zijn en waar we de Nederlandse geschiedenis leren – in plaats van die te veroordelen, wat tegenwoordig zo vaak gebeurt? Draag als buurthuis uit: jullie moeten uiteindelijk Nederlander worden.” Zonder af te willen doen aan de pijnlijke situatie van meneer Boot (afgewezen worden als taalvrijwilliger vanwege zijn geslacht) vind ik zijn doel van integratie onwenselijk en onhaalbaar. Onwenselijk, omdat elke cultuur, ook de Nederlandse, haar eigen mooie en minder mooie kanten heeft en haar eigen blinde vlekken. Juist in de interculturele ontmoeting leren we onze eigen cultuur kennen en kunnen we groeien als mens en maatschappij. Dat is toch juist ook de leut van het

Al heb ik zonnepanelen op mijn dak, toch zou ik nog best wel duurzamer kunnen leven. Dit jaar daag ik mezelf uit: elke maand ga ik mezelf een nieuwe duurzame gewoonte aanleren, of iets aan mijn huis verduurzamen. Afgelopen lente gaven we een klein feestje voor onze familie, toen ik pardoes met mijn tuinstoel door mijn terras zakte. Een muis had zich afgelopen winter blijkbaar een woning verschaft onder ons terras, vlakbij onze spouwmuur. Lekker warm. Wij kochten 2 jaar geleden ons huis met een "onderhoudsarme tuin": Een postzegel van een tuin in de randstad. Ons huis is een dame op leeftijd en dus ligt onze tuin een beetje lager dan de achterdeur. Het bleek een ware uitdaging voor onze kruipende dochter. In een onbewaakt ogenblik rook ze de vrijheid, kroop naar buiten en viel met haar gezichtje op de stenen. Ik liet meteen het idee los dat een onderhoudsarme tuin zo fijn is voor kinderen. Onze tuin ligt op het Zuidwesten, dus van de zomer hadden we dus volop zon. In juli

Een doeltreffende manier om iemand te beledigen is iets doen in zijn nabijheid dat hij ECHT HEEL VIES vindt. Of iemand beschuldigen dat hij iets ECHT HEEL VIES doet. Laat nu "het onuitspreekbaar walgelijke" deels cultureel bepaald zijn. En daarnaast in de meeste culturen een taboe van formaat zijn. Een klassieke mix voor interculturele botsingen dus. Geloof je me niet? Hoe verklaar je dan dat mijn lieve en ruimdenkende nicht een land in het Midden-Oosten het vieste land noemde dat ze ooit had bezocht; terwijl mijn Arabische vrienden gruwen bij Nederlanders die hun schoenen aanhouden als ze op bezoek komen. Ikzelf beledigde ooit een Eritrese vriendin door mijn tanden te poetsen boven de keukengootsteen, en was zelf geshockeerd met wat voor gemak afval uit de bus werd gegooid in Jordanië. Amerikaanse vrienden wilden elke dag schone handdoeken, maar droegen wel dagen aan een dezelfde kleren. Mijn Australische schoonzus walgde ervan als Nederlanders hun handen niet wasten