Hoe dan? Integreren, verduurzamen, sociaal ondernemen

Ik heb altijd geleerd dat het onbeleefd is om jezelf bij iemand uit te nodigen.   En al helemaal niet voor het eten. En dus nodigde ik in eerste instantie altijd mijn niet-westerse vrienden eerst bij ons uit, en stelde niet voor dat wij zouden komen eten: Nee, ik wilde niet zo onbeschoft doen. Totdat mijn vader me vertelde dat hij had gelezen dat in sommige culturen mensen het liefst hadden dat je op bezoek kwam in plaats van uitgenodigd te worden. Moeilijk te geloven? Dat vond ik ook. Tot ik in contact kwam met een Turks stel. Ik weet niet hoe vaak ik hen heb uitgenodigd om bij mij thuis te komen eten. De boot werd volledig afgehouden. Na de zoveelste ‘inshallah’ dacht ik aan de woorden van mijn vader en besloot het over een andere boeg te gooien: “Als het lastig is voor jullie om bij ons te komen, kunnen we ook wel bij jullie komen eten?” “O, dat is goed, donderdag?” Hmm, over cultuurclash gesproken. De activiteiten die we opzetten voor ‘nieuwkomers’ om te

Gewetensvraag: Hoe anders mogen mensen zijn en toch nog bij jou horen? Vorige week vloog er weer zo’n facebookbericht over mijn startpagina: ‘allochtoon x eist dat wij ons aanpassen. Deel dit bericht als je ook vindt dat hij/zij zijn grote bek moet dicht houden’. In gedachten hoor ik een oud vrouwtje met overal fronsrimpels dit krassend voorlezen, onderwijl citroenen etend. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat de schrijvers van zulke zure berichten mooi oud worden. Ik geloof er niet zo in dat een van de partijen zich maar helemaal moet aanpassen aan de ander. In een inclusieve samenleving zal iedereen zich enigszins moeten aanpassen, maar in de kern zullen we moeten leren accepteren dat de ander anders is.  Helaas zijn we in Nederland nog niet heel erg goed in het vieren van diversiteit: we zijn nog steeds best wel gewend aan onszelf opsluiten in ons eigen kringetje, zoals tijdens de Verzuiling. Zoveel Nederlanders hoor ik zeggen: “Met zo en zo een persoon kan

Een tijdje geleden werd ik gebeld door een kennis. Ze waren uitgenodigd bij hun islamitische buren. Of ik nog tips had hoe ze zich bij hun buren moesten gedragen. Mijn gedachten gingen terug naar de eerste keer dat ik bij mijn toenmalige islamitische buren op de stoep stond. Ongehinderd door enige kennis van multiculturele etiquette, belde ik aan, was mezelf en kreeg leuk contact. Ik belde bij ze aan, want we hadden een bloemetje gekregen, maar zouden een paar dagen weggaan. Als zuinige Nederlander vond ik het zonde om dat mooie bloemetje in mijn eigen huis te laten verpieteren. Dus ik met mijn man en het bloemetje naar de buren. We werden meteen binnen uitgenodigd. De buurvrouw dook de keuken in om pannenkoeken te maken voor ons, terwijl de buurman ons ontving in de woonkamer. Het was het begin van een goede relatie met de buren. Op een dag hielp Henry de buurman met de computer, en als tegenprestatie bood hij aan om onze keuken te schilderen. Die keuken was i

Wat hebben een platform voor lokaal ondernemen, een vitaliteitscoach, een kruidentheemerk en een buurthuis gemeen? Op het oog niet zoveel, ze zijn hoogstens complementair aan elkaar. Ik heb het hier over 4 sociale ondernemingen die ik en 8 andere young professionals de afgelopen 3 maanden heb ondersteund bij het opbouwen van hun bedrijf: GoodNeighbours is een platform dat ondernemende buurtgenoten zichtbaar maakt voor hun buurtgenoten.   Labuwa is een vitaliteitscoach die juist ook vrouwen uit sociaal economisch kwetsbare contexten zich vitaler wil laten voelen;  Kruidenthee Amsterdam wil bijdragen aan de biodiversiteit en een groener Amsterdam door het lokaal kweken en verwerken van kruiden in Amsterdam; en De Gibraltar is de ontmoetingsplek voor bewoners van de Gibraltarbuurt waar ze elkaar kunnen inspireren tot een duurzame, gezonde en sociale levensstijl.  Afgelopen maanden was ik trainee bij Starters4communities , een organisatie die sociaal ondernemen in Nederland