Hoe dan? Integreren, verduurzamen, sociaal ondernemen

Heel lang was de fiets mijn voornaamste middel van vervoer. Pas aan het eind van mijn studie haalde ik mijn rijbewijs. Mijn eigen auto kreeg ik pas door te trouwen met Henry twee jaar later. Die auto stond het grootste gedeelte van de tijd stil voor ons huis. Ik woonde zo dicht bij mijn werk dat ik er langer over deed met de auto dan met de fiets. Henry werkte achtereenvolgens in de binnenstad van Rotterdam en Utrecht: dat was beter te bereiken met de trein. De auto gebruikten we voor vakantie en tripjes naar onze ouders. Maar toen verhuisden we, en kwamen de kinderen. Vooral rond de geboorte van de tweede vorig jaar, werd ik zo’n moeder waar ik vroeger schande van sprak: ik bracht regelmatig mijn kind van en naar school met de auto. Ter verdediging: het is 15 minuten fietsen naar Davids school en er is geen goede busverbinding. Dus toen ik hoogzwanger was en in de eerste periode na de zwangerschap had ik niet echt een alternatief voor de auto. Maar dat is meteen het

Integratie = Nederlander worden? Op 4 oktober publiceerde  de Telegraaf  een interview met Dominic Boot over zijn frustraties met integratie. Hij schreef: “We willen toch toe naar e één land en één cultuur, waar we gezamenlijk voor mijn part het Wilhelmus zingen, waar we weten wie onze zeehelden zijn en waar we de Nederlandse geschiedenis leren – in plaats van die te veroordelen, wat tegenwoordig zo vaak gebeurt? Draag als buurthuis uit: jullie moeten uiteindelijk Nederlander worden.” Zonder af te willen doen aan de pijnlijke situatie van meneer Boot (afgewezen worden als taalvrijwilliger vanwege zijn geslacht) vind ik zijn doel van integratie onwenselijk en onhaalbaar. Onwenselijk, omdat elke cultuur, ook de Nederlandse, haar eigen mooie en minder mooie kanten heeft en haar eigen blinde vlekken. Juist in de interculturele ontmoeting leren we onze eigen cultuur kennen en kunnen we groeien als mens en maatschappij. Dat is toch juist ook de leut van het

Al heb ik zonnepanelen op mijn dak, toch zou ik nog best wel duurzamer kunnen leven. Dit jaar daag ik mezelf uit: elke maand ga ik mezelf een nieuwe duurzame gewoonte aanleren, of iets aan mijn huis verduurzamen. Afgelopen lente gaven we een klein feestje voor onze familie, toen ik pardoes met mijn tuinstoel door mijn terras zakte. Een muis had zich afgelopen winter blijkbaar een woning verschaft onder ons terras, vlakbij onze spouwmuur. Lekker warm. Wij kochten 2 jaar geleden ons huis met een "onderhoudsarme tuin": Een postzegel van een tuin in de randstad. Ons huis is een dame op leeftijd en dus ligt onze tuin een beetje lager dan de achterdeur. Het bleek een ware uitdaging voor onze kruipende dochter. In een onbewaakt ogenblik rook ze de vrijheid, kroop naar buiten en viel met haar gezichtje op de stenen. Ik liet meteen het idee los dat een onderhoudsarme tuin zo fijn is voor kinderen. Onze tuin ligt op het Zuidwesten, dus van de zomer hadden we dus volop zon. In juli