Verduurzamen #hoedan? juni: duurzame kleding en schoenen

146 items. Zoveel stukken kleding hebben we gemiddeld per persoon in de kast hangen. (andere bronnen zeggen 173, dit is dus  blijkbaar een conservatieve schatting.) En we dragen een kledingstuk gemiddeld 7 keer. Ze hangen drie jaar in de kast en worden dan weggedaan. Dat is een hoop kleding en daar zijn we snel op uitgekeken! Het grootste gedeelte van de kleding wordt niet erg duurzaam en niet erg eerlijk gemaakt. Kortom bij een duurzame levensstijl hoort ook duurzame kleding.

Om eerlijk te zijn zag ik zo op tegen het verduurzamen van mijn kleding, dat ik het hele jaar geen kleding voor mijzelf heb gekocht (alleen een paar niet-duurzame schoenen, maar die waren echt nodig). Dat is heel duurzaam, maar niet eeuwig vol te houden. Toen ik dus mijn zomerschoenen niet kon vinden (dacht dat ik ze per ongeluk had laten recyclen), en mijn onderbroeken na 10 jaar gebruik van me af lubberden, moest ik er afgelopen maand aan geloven: duurzame kleding en schoenen.

Waarom zag ik hier nu zo tegenop? Ik ben geen fashionista. Ik wil met een krap budget en weinig moeite leuke dingen kopen. Het liefst ga ik met mijn modebewuste vriendin naar een winkel, pluk wat uit de rekken, even passen en hoppa naar huis of een terrasje. Helaas is als je je kleding en schoenen gaat verduurzamen de Primark voortaan taboe.

En dan is er nog de vraag: wat zijn duurzame kleding en schoenen? En hoe zit het met eerlijke productie? Met alle spookverhalen over de ondoorzichtige productieketen van de kledingindustrie kreeg ik toch het idee dat duurzame kleding voor een fashion nitwit als ik te hoog gegrepen zou zijn. Aan de andere kant: ik houd wel van een uitdaging, dus met de stok van dit blog achter de deur ben ik gaan spitten.

De productieketen voor kleding (los van transport) is kort door de bocht als volgt: productie grondstoffen – stoffen maken uit de grondstoffen – stoffen verwerken tot kleding/schoeisel – kleding/schoeisel verkopen in winkels – kleding/schoeisel dragen, schoonmaken etc. – kleding/schoeisel repareren/recyclen of weggooien.

Bij elk van die stappen kan er verduurzaamd worden. Als consument heb je natuurlijk de meeste invloed op de laatste twee stappen. De website project CECE adviseert kleding minstens 50 keer te dragen (check). Daarnaast is het het beste plastic kleding (bijvoorbeeld polyester en nylon) te vermijden, want dat is een van de grootste bronnen voor microplastics in ons water. Repareer zo mogelijk kapotte kleding, en stop kleding die je niet meer gebruikt in een van de kledingverzamelcontainers. Het leuke van die kledingverzamelcontainers is de kleding uit de containers die geen tweede ronde mee kunnen, worden gerecycled. Afgezien van het repareren van kapotte kleding (een andere uitdaging), ben ik al aardig bezig met deze stappen.

Ook bij het kopen van kleding kan je letten op waar je je kleding koopt: kleding kopen bij tweedehands winkels of lokale ateliers scheelt onder andere enorm in de transportkosten. Dus dat is aan te raden, maar ik ben zelf niet echt enthousiast: tweedehands kleding is toch vaak een beetje verlopen en lokale ateliers vaak erg duur. Voor mijn kinderen ga ik rustig naar een tweedehands winkel, waar ik helaas nauwelijks broeken voor mijn zesjarige zoon vindt, maar dat terzijde. *leuk weetje: vroeger droegen jongens korte broeken en kniekousen. Zo zorgden moeders ervoor dat de broeken langer meegingen.* Voor mij en mijn man wil ik onze werkkleding graag nieuw kopen. Als ik zou weten dat de kleding uit de ateliers echt goede kwaliteit is en ik er dus jaren mee zou doen, zou ik me best willen laten verleiden. Dus wie de gouden tip heeft voor echt goede lokaal gemaakte kleding, ik hoor het graag. Een ander leuk initiatief vind ik de kledingbibliotheek Lena in Amsterdam: als je graag regelmatig wat nieuws draagt kun je daar kleding lenen.  

Daarnaast kan je letten op het soort stof waarvan je kleding is gemaakt en hoe die stof verwerkt is. Project CECE schreef er deze informatieve blog over. Kort door de bocht: ga voor linnen kleding, mocht dat niet lukken: viscose/lyocel en pinatex zijn goede alternatieven. Tenslotte kan je ook nog kijken naar bio-textiel, maar vooral biokatoen is nog steeds erg milieubelastend. Voor dierenvrienden onder ons: wol, leer en zijde worden vaak niet erg diervriendelijk geproduceerd, dus de biovariant is ook in het kader van diervriendelijkheid te prefereren.

De volgende afweging is hoe de stoffen zijn geverfd (met natuurlijke verf?). Bij schoenen is vooral de vraag hoe de schoenen zijn gelooid. Zoek daarbij naar plantaardig gelooide schoenen, Chromium-6 wil je zoveel mogelijk vermijden.

Dit alles zelf uitzoeken in de lokale winkels is als zoeken naar een speld in de hooiberg, gelukkig is er tegenwoordig internet en zijn er duurzaamheidscertificaten. Wederom staat er op project CECE veel informatie over de verschillende certificaten. Ik kocht mijn duurzame onderbroeken en schoenen uiteindelijk bij Waschbaer. Leuke van deze site is dat ze er per artikel bij vermelden wat er duurzaam aan het artikel is. 

Bestellen via internet vond ik wel spannend, maar gelukkig paste de schoenen goed. Het ondergoed was net iets krap. Ik ben blijkbaar nog niet helemaal gewend aan mijn nieuwe moederlijf. Nou ja, extra reden om die zwangerschapskilos kwijt te raken. Alleen bij nader onderzoek bleken deze duurzame onderbroeken en schoenen maar gedeeltelijk duurzaam. De volgende keer dus nog iets beter kijken, maar gedeeltelijk duurzaam is al beter dan onduurzaam zullen we maar denken.

Duurzame kleding en schoenen: voorlopig zal ik het nog wel een gedoe vinden. Ik zie uit naar de dag dat ik de stad in kan fietsen en eventjes een duurzaam pakje en duurzame schoenen kan aanschaffen. Tot die tijd verduurzaam ik stapje voor stapje onze kleding.